Η σειρά φωτογραφιών "Μνήμη" αφορά το πώς οι αναμνήσεις μας αλλοιώνονται και χάνονται με το χρόνο αφήνοντας πίσω τελικά περισσότερο την αίσθηση της μνήμης παρά τις ίδιες τις αναμνήσεις μας. Οι στιγμές πεθαίνουν τη στιγμή που τις βιώνουμε και απομένουν οι αναπαραστάσεις τους και η δική μας εικόνα μέσω της αίσθησης που μας έχουν αφήσει.
Η μνήμη ιστορικά νοηματοδοτείται με πολλούς τρόπους και συχνά φαίνεται να διαχωρίζεται από την έννοια της ανάμνησης. Στην Αριστοτελική θεωρία, μνήμη είναι η γενική γνώση ότι ένα γεγονός συνέβη στο παρελθόν, ενώ ανάμνηση η δυνατότητα της εκούσιας ανάκλησης του. Οι Ιταλοί ονομάζουν την μνήμη “memoria” όταν απλά συγκροτεί αυτό που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις και “reminiscentia” (=ανάμνηση) όταν αποδίδεται σε λεπτομερή ενθύμηση. Αυτές οι δύο προσεγγίσεις είναι ο λόγος που ο τίτλος αυτής της ενότητας είναι “Μνήμη”· η σειρά αφορά στην απροσδιόριστη αίσθηση που αφήνει ένα παρελθοντικό γεγονός και όχι στα επιμέρους στοιχεία που συνιστούν μια στυγμιοτυπική ανάμνηση.
Η ενότητα “Μνήμη” είναι έντονα εννοιολογική και προσωπική, καθώς αυτό το θέμα πέρα από μια θεωρητική αναζήτηση για τη μορφή της μνήμης στην πάροδο του χρόνου αντικατοπτρίζει και τη δική μου προσωπική διαδικασία εξερεύνησης της μνήμης μου. Πιο συγκεκριμένα, επιστρέφω σε τοπία που σηματοδότησαν την παιδική μου ηλικία, τοποθεσίες διακοπών που επισκεπτόμουν όταν ήμουν παιδί και προσπαθώ να απεικονίσω και να ξαναδημιουργήσω τη μνήμη που έχω από αυτές με εργαλεία τη φωτογραφία και τη ζωγραφική.